Een week zonder mijn zoon (die is op kamp) en met sporadisch mijn dochter thuis (die logeert bij mijn vriend en zijn ouders omdat ik terug aan het werk ben)…
Een drukke bedoening, op gebied van de praktische kant dan. De stille ochtenden zijn leuk, geen gejaag voor de kinderen, maar rustig tijd voor mezelf, dat zou ik gewend kunnen worden, maar de avonden, die duren meer als dubbel zo lang.
Dus werd er ingetekend op de uitdaging. Ondertussen zijn de stoffen deeltjes voor de tuniek van dochterlief geknipt en vanavond, als zus en papa weg zijn, wordt er verder aan gewerkt. Verder staan er nog enkele dingen op het programma die afgewerkt MOETEN worden. Vaak kleine dingen, maar het moet ook gebeuren.
Gisteren was de enige kampdag dat ik helemaal met mijn dochter kon doorbrengen. Op de vraag wat ze wilde doen, luidde het eenvoudig: SHOPPEN!
Nu kan ik garanderen dat met je kinderen gaan shoppen leuk is, enfin, dat vind ik toch, maar het is een aanslag op je financiën. Gelukkig is ze voor rede vatbaar en blijft het binnen de perken. Ook het werk met het gekochte wordt eerlijk verdeeld: zij kiest de stof (en vaak ook het modelletje dat ermee gemaakt wordt) en mama mag het werk doen. Hoewel ze graag met de naaimachine wil leren werken. Ik vind ze nog een beetje jong ervoor, dus als er iemand meeleest met jonge dochters, hoe oud moeten ze zijn en waarop moet je letten (dat de vingers niet onder de naald terecht komen natuurlijk, maar daarbuiten bedoel ik dan)?
Bon, de middagpauze is gedaan, we vliegen er nog een middagje in.
Greetz