10 jaar geleden vierden we Valentijn rustig, met een dikke buik.
9 jaar geleden vierden we Valentijn met een dikke buik en een schattig zoontje.
8 jaar geleden vierde ik Valentijn anders, met de kinderen in verdriet om papa.
Dat verdriet is er nog steeds, en dat zal ook nooit volledig weggaan. Ondanks een lieve vriend (en zijn toppie ouders) missen we papa vandaag nog steeds enorm.
Het verdriet is er alle dagen, maar door het commercieel opgefokte gedoe van Valentijn is het er vandaag nog meer dan anders.
Vandaag doen we niet Valentijn. Morgen ook niet, en alle andere dagen ook niet. Maar ik zie ze doodgraag, die kastaars van mij! Al maken ze het me niet altijd even makkelijk. Al missen ze hun papa vaak op momenten dat het mij net wat beter afgaat. Al zou ik soms, heel soms, ook eens wat tijd voor mezelf willen, zonder kinderen denk ik dan egoïstisch. Al maken ze dat ik vaak vergeet buiten moeder ook gewoon mens te zijn.
Een dag als vandaag grijpt me emotioneel veel sterker als vroeger, omdat ze nu de leeftijd hebben om te beseffen dat hun leventje veel te vroeg te veel veranderd is en er niemand iets over te zeggen had.
Maar toch, ik ben mijn vriend ontzettend dankbaar! Omdat hij me vaak terug op de rails zet als het me weer eens allemaal te veel wordt. Omdat hij er is, ook zonder dat we hem roepen of het hem vragen. Omdat hij zichzelf is en blijft. Omdat hij ze hem nu papa noemen en hij er geen probleem mee heeft. Omdat hij de kinderen zomaar, ineens, ‘ons gasten’ noemt. Omdat hij er is om traantjes te drogen, feestjes te vieren en om zomaar een schouder te bieden. Gewoon, omdat ik, en niet alleen ik, ook de kinderen, hem enorm graag zien!
Wat een ontroerend verhaal met veel verdriet, maar ook met veel liefde!
BeantwoordenVerwijderenDe herinnering zal er altijd zijn en dat sterkt je voor de toekomst...
Liefs van Trudis